Zes maanden geleden was het zover, één van de mooiste momenten uit mijn leven: mijn HG (Hyperemesis Gravidarum) verdween als sneeuw voor de zon. Nee, flauw. De geboorte van Millie uiteraard. Maar met de geboorte van Millie verdween ook, als donderslag bij heldere hemel, mijn extreme zwangerschapsmisselijkheid.
Nu, een half jaar na de geboorte van onze kers op de taart, is het tijd om stil te staan bij deze toch wel heftige tijd. Zoals je al eerder kon lezen in deze blog was ik nooit echt fan van een zwanger lichaam. Niet dat ik mij er écht onzeker over voelde, maar ik herkende gewoon mijn eigen lichaam niet meer, moest ik iedere keer opnieuw leren dat je toch echt niet hetzelfde kunt als normaal wanneer je zwanger bent en dat dingen die je normaal even snel deed nu toch allemaal wat langer duren.
En dan HG… Dat is next level. Want alles wat ik net omschreef, wordt dan maal tien. Altijd is mijn hoofd sterker geweest dan welke fysieke of emotionele pijn dan ook. Niet dat ik daar per se trots op ben, maar het zit gewoon in de aard van het beestje. En nu was dat voor het eerst niet het geval: mijn lichaam won. Ik moest rusten (ik heb nog nooit een middagdutje gedaan, zelfs niet tijdens mijn zwangerschappen of verlof), kon niet volledig meer werken, kon überhaupt nagenoeg nergens heen, kon bijna niks eten of drinken, bracht uren door boven de wc. En het ergste? Ik voelde mij tekortschieten binnen het gezin. Ik kon niet koken, het huishouden niet bolwerken, vergat van alles (te regelen), kon de knuffels en kusjes amper verdragen én snauwde ongeveer de hele dag. Het klinkt zo allemaal wel heel heftig, en normaal zou ik het ook niet zo benoemen, maar het was wel de realiteit van mij, mijn gezin en mijn zwangerschap.
Ik had al vrij vroeg in mijn zwangerschap door dat die zwangerschapsmisselijkheid dit keer wel een stuk heftiger was dan de vorige keren. En ja, dat zorgde voor paniek. Want wat als het een tweeling was? (Spoiler: na drie echo’s was dat gelukkig uitgesloten.) Lang heb ik geprobeerd mij groot te houden, de klachten (zover als mogelijk) uit te schakelen, mooi weer te spelen en vooral door te gaan. Maar net zo snel kwam ik erachter dat dit niet ging, niet kon en ook zeker niet verantwoord was, maar eigenwijs als ik ben bleef ik doorgaan.
Bij een controle zei mijn verloskundige (na het vaststellen van mijn PUQE score): “Ja Britt we starten nu met medicatie, maar dat doen wij niet zodat je alsnog volledig kan werken, zodat je alsnog 3 keer in de week kan sporten en zodat je huis daarbij ook nog is spik en span blijft. We starten met medicatie zodat jij de dagen door komt en dat je aan jezelf kan denken.” Ze zag mijn twijfelende blik blijkbaar, want dit kwam binnen. Snel volgde haar woorden “Of ben ik nu te hard voor je?” Nee. Dat was ze niet, ze zei precies wat nodig was om mijn stok achter de deur te zijn om mijn leven anders te gaan inrichten.
Laat ik wel eerlijk zijn, want dat anders inrichten ging alles behalve vanzelf. Veel te vaak en veel te lang viel ik terug in mijn oude patronen. Wat voor mij voelde als ‘rustig aan’, vonden anderen nog steeds ‘veel’. Goed bedoeld, dat weet ik nu. Maar hier heb ik heel veel discussies – zelfs ruzies – over gehad. Ik heb mezelf regelmatig voorbijgelopen deze zwangerschap. En toch: ik zou het niet anders hebben gedaan. Ik kon het ook niet anders doen. En dat is oké. Hopelijk voelen de lieve mensen om me heen met wie ik die botsingen had dat nu ook.
Voor je omgeving is het ook lastig te bevatten wat Hyperemesis Gravidarum nu precies is. Als je het ook hebt (gehad) herken je wellicht de opmerkingen: “Ja ik had ook zoveel last van zwangerschapsmisselijkheid, ik kon echt niet zonder iets te eten naast mijn bed.” “Ik had ook hééél lang van misselijkheid tijdens mijn zwangerschap, maar na 12 weken was het weg.” “Ik denk dat ik wel iedere dag moest overgeven of boven de WC hing…” Dit waren ook de gedachten die ik voor dit alles had. Ondertussen weet ik wel beter. HG is geen momentopname, geen paar uur per dag of een paar dagen lang. In mijn geval was het non-stop staat van misselijkheid, uren boven de WC (niet altijd overgeven overigens), extreme vermoeidheid, bijna niet kunnen plassen en zo ontzettend lichaamsbewust zijn dat je continu in een alerte staat van zijn bent. Dat dit voor de omgeving niet altijd duidelijk of te begrijpen is, snap ik ook wel. Ik droeg hier namelijk zelf aan bij. Ik had twee persoonlijkheden gecreëerd: Britt met masker (voor op het werk, bij sociale gelegenheden en met sporten) en een Britt zonder masker (die was voor thuis, want eigenlijk zijn mijn man en de kids de enige die mij écht hebben gezien zoals ik was). Hier heb ik mij lang schuldig over gevoeld: ik was niet de moeder die ik wilde zijn, niet de partner die ik wilde zijn, belastte mijn partner met extra werk en zag dat onze kinderen zich ook zorgen om mij maakten.
Ondanks dat ik dit zelf zou omschrijven als een milde HG variant, want hé, het kan altijd erger, heb ik met medicatie (die ondanks alle varianten niet aansloeg) en één ziekenhuisopname gewoon mijn tijd uit moeten zitten. Zoals ik al schreef was het bizar genoeg direct na de geboorte verdwenen. Wat mij het meest geruststelde was het besef dat het dus echt tijdelijk is geweest. Én dat ik zoveel liefde kon voelen voor onze dochter. Ik heb tijdens mijn zwangerschap namelijk vaker dan eens een opmerking gemaakt dat ik deze zwangerschap (zo) helemaal niet wilde. Uitspraken waar ik niet trots op ben, maar wel die vanuit mijn binnenste kwamen en duidelijk aangaven dat het echt niet zo goed met mij ging.
Ik was klaar om mijn kraambubbel in te kruipen, het goed te maken met de mensen om mij heen en de zwangerschap snel uit mijn hoofd te wissen. Helaas bleek het niet zo makkelijk. Nu pas voelde ik hoe uitgeput mijn lichaam was van al die maanden bikkelen, ziek, zwak en misselijk zijn. En dat herstellen, dat duurde echt wel even (al heb ik daar nooit iemand mee “lastig gevallen”, want ja zo denk ik dan blijkbaar nog steeds). Helemaal omdat je als moeder natuurlijk altijd in dienst staat van je (3) kinderen, dus je zelf alsnog op de laatste plaats komt. Ondertussen ben ik er wel, wordt mijn lichaam weer sterker, nemen mijn hormonen weer af, zijn de nachten nog steeds slecht ;-), maar voel ik mij wel weer mijzelf. Volgens de “9 maanden op – 9 maanden af” regel heb ik nog drie maanden te gaan. Dus het wordt alleen maar beter, toch? Het enige duiveltje wat er nog zit is de angst voor misselijkheid. Zo onrealistisch, maar ik kijk er zó tegenop om ooit weer misselijk te zijn.
Aan het eind van mijn zwangerschap heb ik nog snel een zwangerschapsbeeld laten maken bij Buikbeeld. Eigenlijk zat ik er toen helemaal niet op te wachten, maar ergens voelde ik een drang om er iets positiefs van te maken. Was het niet voor dat moment, dan wel voor een later moment. En dat “later moment” is gekomen, nu. Ik wil een periode afsluiten en alle negatieve herinneringen laten verdwijnen, waardoor er ruimte is voor mooie herinneringen. En die zijn er genoeg: het bekend maken van mijn zwangerschap met Pasen, de blije gezichten van familie en vrienden dat er toch nog een kleintje bij kwam, de oneindige kusjes en knuffels die de grote zussen haar hebben gegeven in de buik, de liefde en zorgzaamheid die ik heb gevoeld van de mensen die wilden helpen én het besef dat ik toch nog een beetje sterker ben dan ik had gedacht. Voor mij staat dit zwangerschapsbeeldje voor dat allemaal. Zo ontzettend blij dat ik dit heb gedaan. Hij staat nu mooi in de kamer: licht van kleur, licht van gedachten, vol van herinneringen vol afsluiting.
Millie is echt mijn allerlaatste baby. Mijn allerlaatste zwangerschap. En het is maar goed ook. Als dit bij Juul al zo was geweest, was er geen tweede — laat staan derde — kindje gekomen. Dat weet ik zeker.
Misschien ben je halverwege afgehaakt (en dat zou ik je niet kwalijk nemen), maar mocht je tot hier zijn gekomen: dank je. Het is namelijk een heel boekwerk geworden. Maar dit is denk ik de eerste keer én enige keer dat ik zo open en eerlijk ben geweest over deze periode. Voor mij is schrijven makkelijker dan praten, dus naast deze lap tekst, staat er ook nog veel geschreven in Millie haar invulboek.
Ik hoop vooral, mocht het jou overkomen dat je (leert) lief te zijn voor jezelf, dat je weet: het gaat écht over, je moet volhouden, dat er mensen zijn die kunnen én willen helpen, dat de donkere momenten niet zullen winnen van de lichte en dat het de moeite waard is – zeker als je zon lieve baby hebt als Millie 😉 En vooral: schakel op tijd hulp in. Professioneel, als het moet. Want gehoord worden is de grootste stap die je kunt zetten, al is deze drempel vaak het hoogst.
