HOLY. SHIT.
HOLY SHIT. Oké dat is het eerste waar ik op moet letten: taalgebruik. Of beter gezegd: het skippen van bepaalde woorden. Maar dat was het eerste wat ik dacht was: HOLY SHIT. We zouden wel zien, het had niet zoveel haast. Desalniettemin wel overwogen en meer dan welkom! Het was de eerste keer raak, de EERSTE keer. Ik noem het een wonder. Ben mij er van bewust dat het niet bij iedereen vanzelfsprekend is … Misschien dat dat het ook wel extra spannend maakt. Onzekerheid, schuldgevoel. Zijn wij niet iets te lucky?
25 maart 2019, jep die datum ga ik niet meer vergeten. Snel in alle vroegte een zwangerschapstest doen voordat Bart terug komt van het rondje wandelen met Tinus. Potje, plasje, testje, wachten … Een kruisje (zwanger). EEN KRUISJE. OKE EEN KRUISJE. Nog een keer. Potje, plasje, testje, wachten … een kruisje. KRUISJE. EEN HEEL DUIDELIJK KRUISJE. Lichte paniekaanval. Eigenlijk overvalt het mij ook weer niet. Het voelt warm, welkom en bijna alsof ik vlinders in mijn buik heb. Dat verklaart dus waarom ik de afgelopen twee weken niet lekker in mijn vel zat. Ik heb even getwijfeld of ik het niet te druk had, te veel stress. Hoofdpijn, buikpijn, kortademig, duizelig, moe, heel moe … Om 21:00 uur al naar bed, nadat ik om 18:00 uur al een powernap had gedaan. Het lag dus niet aan mij, maar aan die kriel in mijn buik.
Act natural Britt, je kan het. Bart en ik ontbijten samen in de keuken. Mijn hartslag is behoorlijk hoog zo verklapt mijn FitBit. Helemaal op het moment dat Bart aan mij vraagt wanneer ik weer ongesteld moet worden. “Overmorgen”, lieg ik. Stiekem neem ik een filmpje op met de twee testen in mijn hand. Ik denk dat ik die namelijk nog nodig zal hebben om Bart te overtuigen dat het echt is.
Op mijn werk vliegt de dag voorbij. Ik zit op een wolk, helemaal happy. Tegelijkertijd beginnen de eerste zorgen ook. (Welkom! Dit is het leven van een ouder hoor ik je nu denken.) Wat zijn de volgende stappen? Is de kriel gezond? Hoe gaan Bart en ik dit aanpakken? Ik ben wel 20 keer naar de WC geweest (ook van dat zwangerschapskwaaltje heb ik last) om het filmpje te bekijken. Nog vol ongeloof, te mooi om waar te zijn.
16:30 uur. Snel sluit ik mijn werkplek. Omdat ik na twee positieve testen het nog steeds niet kan geloven, race ik naar de supermarkt om nog twee testen te halen. Zelfs zo’n dure, hé het kan maar duidelijk zijn. Potje, plasje, testen, wachten … ZWANGER. Shit is real.
Ik wil het Bart zo graag vertellen. Een aantal maanden geleden had ik al een Dad en Mom mok gekocht. Tijd om ze te gebruiken! Ik begin met koken en stuur Bart een appje of hij even wil bellen als hij onderweg is. Almost. Same story, different day. Tegen de tijd dat Bart arriveert ben ik klaar met mijn kookkunsten. Snel vraag ik of Bart iets wil drinken (ZEG JA! ZEG JA! ZEG JA!). “Ja graag.” Ik zet de mokken gevuld met water neer. Bart is zo druk bezig dat het even duurt voordat hij het door heeft. “NIEEEEEEEETTTTTT”, hoor ik hem schreeuwen. “Jawel Bart, jawel.” Ik heb vorige week BHV training gehad en dat is maar goed ook, want ik had het idee dat mijn cursus reanimatie wel van pas zou kunnen komen. Lijkwit, half hyperventilerend, ogen vol ongeloof. Dat doet het vaderschap dus met je, good to know.
